Het fotoarchief van het tijdschrift Wij gaat digitaal!

De Vlaamse partij N-VA en het ADVN hebben besloten het unieke fotoarchief van de voormalige Volksunie ( VU 1954-2001) te digitaliseren. Het ADVN is momenteel bezig met de voorbereidingen, waarna GMS de foto’s gaat digitaliseren. Na het van Gogh museum, concert gebouworkest van Amsterdam en het nieuwe instituut is deze foto collectie een mooie aanvulling voor GMS

Het ADVN

Het ADVN is een archief en onderzoekscentrum, erkend door de Vlaamse Gemeenschap als landelijke culturele archiefinstelling.

Vanuit een open maatschappelijke geest en gesteund op een wetenschappelijke en professionele methodologie, verzamelt, bewaart en beheert het ADVN het erfgoed omtrent de Vlaamse beweging in haar brede historische en thematische context.

Het ADVN valoriseert dat erfgoed door het te ontsluiten en open te stellen voor alle geïnteresseerden. Het stimuleert en ontwikkelt het wetenschappelijk onderzoek omtrent zijn verzamel- en studieterrein. Het verspreidt de resultaten van dat onderzoek naar een zo ruim mogelijk publiek, dat het actief betrekt bij de werking. Het neemt de rol op van centrale dienstverlenende instelling voor de erfgoedzorg en voor het toegepaste onderzoek omtrent genoemde onderwerpen.

Betrokkenheid, openheid en kritische afstand kenmerken de werking van het ADVN.

De Volksunie

De Volksunie werd opgericht op 15 december 1954 onder impuls van Frans Van der Elst, Walter Couvreur, Herman Wagemans, Rudi van der Paal, Wim Jorissen, Ludo Sels, Frans Baert en René Proost als politieke vleugel van de radicale Vlaamse beweging.

In december 1955 werd de vzw Volksunie opgericht. Anders dan eerdere, vooroorlogse afscheidingsbewegingen ging de Volksunie uit van een federale staat waarbinnen Vlaanderen zelfstandig zou kunnen zijn. De amnestie-eis maakte dat de partij voor vele kiezers nog steeds een collaboratie-imago had.

Aanvankelijk trachtte de partij haar ideeën te verspreiden via een eigen dagblad, De Volksunie genaamd. Maar dit lukte slechts moeizaam. Na een conflict hieromtrent nam de eerste voorzitter, Walter Couvreur, ontslag en werd opgevolgd door Frans Van der Elst.

De nieuwe partij rekruteert haar aanhang overwegend in kringen van gelovige Vlamingen, de kleine burgerij en in de intellectuele middenklasse.

De Volksunie had het in de beginjaren niet echt makkelijk. Pas in 1965 kon zij met ongeveer 7 procent van de stemmen 12 volksvertegenwoordigers naar Brussel sturen. Hoogdagen beleefde de partij in de ambitie van de rooms-rode regering Lefèvre-Spaak om begin jaren 60 de taalgrenzen vast te leggen. De partij stak toen zelfs de Vlaamse liberalen in stemsucces voorbij. Naarmate de partij echter succesrijker werd, verbreedde ze haar programma tot andere maatschappelijke thema’s.

De eerste barsten kwamen de kop opsteken. In datzelfde jaar 1965 nog vormde een ontevreden Daniël Deconinck een sociaal-flamingantische scheurpartij, de Vlaamse Democraten.

In 1971 bereikte de partij haar historisch hoogtepunt: 18,8 procent van de stemmen^[1], wat goed was voor 21 volksvertegenwoordigers en 19 senatoren.